Fiona

Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Julie die met haar voeten op haar stoel, haar handen geklemd om de autogordel, zachtjes meeneuriede met de CD van Elvis Presley die ik toevallig in het dashboard kastje had gevonden. Papa luisterde vroeger altijd naar Elvis Presley. Ik kneep hard in het stuur en knipperde de tranen uit mijn ogen. Niet waar Julie bij was. Ik mocht niet huilen waar ze bij was. "Fio? Ik heb honger." zei ze voor de vierde keer dit kwartier. Ze liet haar benen zaken en haar voetjes bungelden over de rand van de stoel. Deze keer ging haar voorzichtige geklaag gepaard met het knorren van haar maag. Zelf kon ik ook goed een boterham gebruiken op dit moment. Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht en probeerde opgewekt Julie's kant op te kijken. "Zodra we een plek tegen komen waar we iets kunnen eten, stoppen we. Goed?" "Maar ik heb nú honger." klaagde Julie zachtjes. "Ik weet het, krullenbol. Zo snel mogelijk, goed? Misschien kunnen we zelfs ergens pannekoeken eten." zei ik, terwijl ik zachtjes door haar haar aaide. Ik zuchtte van verlichting toen ik een bord langs de weg zag staan met Phil's Diner, 2.5 miles. "Nog een paar minuutjes, kleintje. Dan gaan we eten." zei ik. Julie leek erg blij te zijn met dat nieuws. "Pannekoeken, pannekoeken, pannekoeken!" riep ze opgewekt. Ik kon het niet helpen, maar er gleed toch een glimlach over mijn gezicht. Op momenten als deze was ik blij dat ik gelogen had. Dat ik niet gezegd had wat er écht met mam en pap was gebeurd. Dat ze nogsteeds gewoon kind kon zijn, en niet hoefde na te denken over het gekkenhuis wat zich momenteel in de wereld afspeelde. Een paar minuten later, reed ik de parkeerplaats op van het kleine wegrestaurant. "Blijf nog even zitten, oké?" zei ik toen ik de auto op de handrem had gezet. "Ik kom je zo halen." Julie knikte. "Mag de radio aanblijven?" zei ze, met haar hoofd een beetje schuin. "Natuurlijk." zei ik, terwijl ik naar achteren greep en het jachtgeweer van de achterbank pakte.  Ik had nooit gedacht dat ik nog eens zo blij zou zijn met de jacht uitstapjes met papa ieder jaar. Ik wist nu tenminste hoe het geweer werkte en ik kon redelijk richten. "Ik kom zo terug." zei ik zachtjes, terwijl ik een vlugge kus op Julie's hoofd drukte. Ik haalde een keer diep adem en stapte uit de Landrover, die vroeger van Paul was geweest. Paul en Ginny... Ik slikte om het de beelden uit mijn hoofd weg te krijgen. Niet te geloven dat dit een feestelijk familiebezoek had moeten zijn om hun 25 jarig huwelijk te vieren. In plaats van feest, brak de hel juist los. Ik keek om me heen. Ik zag ze niet en dat was een goed teken. Ik liep dichter naar het restaurantje toe en keek door de ramen. Het was aardig rommelig. Tafels waren omgegooid en geen stoel stond meer overeind, maar er was geen spoor van mensen meer. Levend of dood. Ik haalde opgelucht adem en liep terug naar de auto. Ik deed Julie's portier open en ze sprong opgewekt uit de auto. Ik zette de radio uit, maar liet de sleutel van de auto in het contact zitten. Je wist het maar nooit. Met het geweer over mijn schouder en Julie's kleine handje in de mijne, liepen ik samen met haar naar de deur van het restaurant. Ik duwde zachtjes tegen de deur, die krakend open ging. Nog steeds niemand in zicht. Goed. "Gaan we echt pannekoeken eten?" zei Julie enthousiast. "Misschien wel." zei ik, nog steeds op mijn hoede en met mijn hand in de buurt van het geweer. Ik keek snel door het gebouw heen. Er was een bar aan de rechterkant en daarachter was de keuken, zo te zien. "Kom, Jules. Op naar de pannekoeken." zei ik, terwijl ik haar naar de keuken loodste. De keuken zag er ongeveer net zo aangetast uit als de rest van het restaurant. Ik zette Julie op een aanrecht, terwijl ik zelf gauw in de enorme koelcel in de hoek van de keuken keek. Ik zuchtte opgelucht. Genoeg voedsel voor een paar dagen. Ik pakte zoveel mogelijk spullen uit de enorme koeling en zette het op het aanrecht waar Julie ook opzet. "Is dat genoeg voor pannekoeken?" zei ze nieuwsgierig, kijkend naar het voedsel. "Dat is wel genoeg voor twintig pannekoeken." zei ik opgewekt. Eindelijk gebeurde er weer eens iets volgens plan. Toen werd al mijn geluk weer in een klap weggeveegd, zoals dat de afgelopen dagen al vaker was gebeurd. Het kraken van de voordeur van het restaurant klonk zelfs door in de keuken en hun rochelende, kreunende ademhaling was helemaal hier te horen. We waren niet stil genoeg geweest. Ik pakte Julie gauw van het aanrecht en zette haar op de grond. Ik duwde haar voorzichtig achter het keukenblok en gebaarde dat ze op de grond moest gaan zitten. "Seekers?" zei ze zachtjes, bijna geluidloos. Ik knikte en ik legde mijn vinger op mijn lippen om haar duidelijk te maken dat ze niks meer moest zeggen. Julie was ze al gauw Seekers gaan noemen, toen ik haar wijsgemaakt had dat de monsters die nu overal buiten rondliepen eigenlijk deel waren van een groot spel verstoppertje. Hoe afschuwelijk slecht de leugen ook had geklonken, het werkte wel. Julie geloofde het en bleef telkens doodstil zitten als er een Seeker in de buurt was, doodsbang om af te gaan. Ik leunde beschermend over Julie heen, haar afschermend tegen de rest van de wereld terwijl ze met haar rug tegen het keukenblok aan zat. De deur van de keuken ging open en een paar sloffende voetstappen kwamen binnen. Ik kon zo niet zeggen hoeveel het er waren, maar aan de voetstappen te horen waren het er minstens drie. Ik hield mijn adem in en Julie keek me vol spanning aan. Ik had het geweer al van mijn rug gehaald en het wapen trilde in mijn handen. Drie. Drie kon ik schieten. Dat konden we halen. Dat moesten we halen. Maar wat als het er meer waren dan drie? Wat als de schoten alleen maar andere monsters naar deze keuken zouden leiden? Vergeefs zocht ik naar een andere uitgang, naast die die naar de bar leidde. Niks. Alleen die ene, kleine deur. De voetstappen kwamen steeds dichterbij. Het gekreun werd steeds luider. Het zou niet lang meer duren voordat ze ons zouden vinden. En dan zou het echt allemaal voorbij zijn. Ik moest iets doen, en wel nu meteen. Ik haalde diep adem en wou net met het geweer overeind komen, toen ik een fluitend geluid hoorde. Kort daarna viel iets zwaars op de grond. Dit gebeurde nog drie keer en toen was het doodstil. Een paar voetstappen verplaatste zich de keuken in, maar deze voetstappen waren niet sloffend en er was ook geen naar gekreun. Ik slikte en gebaarde naar Julie dat ze moest blijven zitten. Ik stond op, terwijl ik het geweer laadde en in een vloeiende beweging richtte ik het wapen op de persoon die net binnengekomen was. Het was een jongen van rond de twintig met donkerblond haar en hij had zijn pijl en boog op mijn hoofd gericht. Mijn ogen flitsten gauw door de ruimte en ik zag vier Seekers op de grond liggen, met pijlen tussen hun ogen. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en bleef dus maar met het geweer gericht op de jongen staan. Het duurde even voordat ik door had dat Julie ook was opgestaan en met haar grote, blauwe ogen naar de jongen keek. Daarna keek ze teleurgesteld en met een pruillipje naar mij. "Zijn we nu af?" zei ze verdrietig.