Finn

"Fuck." Ik ging met mijn hand door mijn haren terwijl ik de situatie in me opnam. De twee meisjes stonden ongemakkelijk hand in hand te wachten totdat er een beslissing over hen gemaakt zou worden. En ik wist heel goed wie die beslissing uiteindelijk zou moeten maken. De hele groep had zich inmiddels om ons heen verzameld, iedereen behalve Chris, die dit probleem zelf veroorzaakt had. We waren inmiddels met 16 mensen, en eigenlijk was dat al een te grote groep. Zo'n grote groep viel op, maakte lawaai, en verbruikte vooral erg veel voedsel. Ik keek naar het kleine meisje. Hoe oud zou ze zijn? Vier? Ik was niet goed in het inschatten van leeftijden, maar het was duidelijk dat ze het niet lang zou volhouden, alleen met haar grote zus. De groep mensen keek verwachtingsvol naar me. Ik zuchtte. "Sky, neem het meisje mee en geef haar iets te eten." zei ik tenslotte. Sky knikte vastberaden en pakte het nog vrije handje van het meisje vast. "Kom lieverd, we gaan iets lekkers voor je maken." Het meisje keek twijfelend naar haar zus, die leek te aarzelen maar uiteindelijk toch knikte. "Hebben jullie pannenkoeken?" hoorde ik het kind vragen, terwijl ze samen met Sky wegliep van de groep. Ik richtte mijn aandacht op het oudere meisje. "Hoe heet je?" vroeg ik haar. "Ik ben Fio... Fiona. Mijn zusje heet Julie." Zei ze. Haar stem trilde een beetje. Ze voelde zich duidelijk ongemakkelijk, omringd door de grote groep. "Wat moet je van ons?" zei Keath met zijn bromstem. Zijn vrouw Sylvia stond naast hem. Fiona beet op haar lip. Ze was waarschijnlijk opzoek naar het juiste antwoord op die vraag. "Veiligheid. Voor mij en mijn zusje." zei ze uiteindelijk. "Ha. Veiligheid. Dat willen we allemaal wel. Heb je wel door dat je onze veiligheid verminderd als je hier blijft? We hebben al weinig eten, en dat moeten we dan met nog twee mensen delen." zei Lydia. Ze had een punt natuurlijk. "We hebben de komende tijd nog genoeg voedsel. Chris heeft net erg veel spullen meegenomen van zijn strooptocht. We kunnen zeker nog twee weken vooruit, ook als we twee nieuwe mensen hebben in onze groep. Voedsel zal dus niet het probleem vormen." Penny had zich net bij de groep gevoegd. Ze glimlachte even naar het meisje in het midden van de kring. Waarschijnlijk had ze net alle spullen opgeborgen die Chris mee had genomen. Lydia kneep haar ogen tot spleetjes. Ze was duidelijk niet overtuigd. "We gaan wel meer opvallen als onze groep groeit. We moeten de instroom toch een keer stopzetten." zei ze. Fiona leek door te hebben dat het niet de goede kant op ging en ze zag in dat deze groep eigenlijk haar enige redding zou zijn. "Ik heb ook dingen te bieden. Ik kan omgaan met een geweer. Ik weet hoe ik moet jagen en ik ben snel. Ik ben al een week op weg met alleen mijn zusje en we hebben het overleefd. Ik kan jullie helpen." Ze keek recht in mijn ogen en haar blik stond vastberaden en fel. Met een schok besefte ik me dat die blik me herinnerde aan Ava. Ik slikte even en knikte toen. Ze zag er niet uit als een bedreiging en ik kon haar niet met een vierjarig kind de wildernis weer in sturen. "Je mag blijven. Penny, overleg met haar wat ze kan doen in het kamp." Toen draaide ik me om en liep naar mijn camper.